Μεταφερθήκαμε…

Μεταφέραμε το ιστολόγιο μας

σε νέα διεύθυνση:

neaproia.wordpress.com

Μικρές Χαρές

Να μην το μάθει κανείς…

Του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου

Αυτή τη στιγμή μου έρχεται στη μνήμη μου το παράδειγμα μιας πολύ
απλής γυναίκας του λαού, που είχα συναντήσει στο εξωμολογητάριο, πριν από πολλά χρόνια. Δεν την γνώριζα, ούτε την γνωρίζω· ούτε αν τη δω στο δρόμο θα τη θυμηθώ. Θα πλησίαζε τα 70. Ίσως να την έχει καλέσει ο Θεός τώρα. Αφού εξωμολογήθηκε, δεν θυμάμαι πως ήλθε το θέμα γιατί αυτό δεν είχε σχέση με αμαρτίες, τη ρώτησα αν εργάζεται.

– Όχι, πάτερ μου, σταμάτησα· δεν μπορώ πια άλλο να εργάζομαι.

– Και πως ζης; Έχεις σύνταξη;

– Όχι, ούτε σύνταξη έχω.

Με κοίταξε λίγο έτσι καχύποπτα, αγράμματη η καημένη και μου λέει:

– Πνευματικός είσαι, θα στο πω. Αλλά δεν θα το πεις πουθενά! Η ενορία μας έκτισε ένα νέο ναό, μεγάλο και ωραίο. Έγιναν πάρα πολλά έργα μέσα στο ναό· είχε μείνει το τέμπλο. Οι ιερείς είπαν, και μια και δυο και τρεις φορές, ότι τώρα θα αρχίσουμε τον έρανο για να φτιάξουμε το τέμπλο ξυλόγλυπτο. Εγώ από μικρή κοπέλα, όλη μου τη ζωή, εργαζόμουνα «υπηρέτρια» και με τα χρήματα που έπαιρνα έφτιαξα ένα σπίτι. Έμενα σ΄ ένα δωματιάκι και τα υπόλοιπα τα νοίκιαζα και έτσι ζούσα. Πάω, βρίσκω τον προϊστάμενο του ναού και του λέω: «Πάτερ μου, πόσο θέλει να γίνει το τέμπλο;». Μου είπε, ενάμισι εκατομμύριο – της εποχής εκείνης βέβαια, (σημερινά χρήματα είκοσι – είκοσιπέντε εκατομμύρια).

– «Πάτερ μου, άκουσε, του λέω. Έχω ένα σπίτι· τα πιάνει αυτά τα χρήματα, αλλά αναλαμβάνει το εκκλησιαστικό συμβούλιο να μου δίνει ενάμισι χιλιάρικο το μήνα που παίρνω από τα ενοίκια για να ζω; Όσο ζω. Μετά δεν θα δώσει τίποτα στους κληρονόμους μου».

– «Το αναλαμβάνει και με το παραπάνω και περισσότερα».

– «Αλλά, άκουσε – του λέω -, δεν θα το ξέρει κανείς. Εγώ και συ».

– «Δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, διότι για να το αποφασίσει το εκκλησιαστικό συμβούλιο, πρέπει να το μάθει. Πως θα πάρει τέτοια απόφαση; Επομένως δεν μπορώ να το κρατήσω τελείως μυστικό».

– «Καλά, θα πάρεις, όμως, τους εκκλησιαστικούς συμβούλους έναν – έναν μπροστά στην εικόνα του Χριστού να σου υποσχεθούν ότι δεν θα το πουν σε κανένα. Να μη το μάθει κανείς στην ενορία!».

– «Εν τάξει, αυτό στο υπόσχομαι».

Πράγματι, πουλήθηκε το σπιτάκι, και έγινε το τέμπλο. Κι εγώ πνευματικέ μου, ζω μ΄ αυτά που μου δίνει το συμβούλιο. Α, μου είπαν μερικοί του εκκλησιαστικού συμβουλίου, που το ήξεραν: «Αί, καημένη τώρα, το έφτιαξες που το έφτιαξες, δεν αφήνεις να βάλουμε και τ΄ όνομά σου». «Όχι, όχι – τους λέω – γιατί θα χάσω το μισθό (!) μου, άμα θα κάνετε αυτό το πράγμα».

Τώρα πάω στην Εκκλησία και το βλέπω και το τέμπλο και κλαίω από τη χαρά μου και λέω: Σ΄ ευχαριστώ, Χριστέ μου, διότι αξίωσες εμένα, μια φτωχή γυναίκα, μια υπηρέτρια, που δεν αξίζω τίποτε, ένα σκουπίδι, να κάνω ένα τέτοιο ωραίο πράγμα στο Ναό Σου. Και το βλέπω και αγαλλιάζεται η ψυχή μου. Αί, και πιστεύω να πάω στη βασιλεία του Θεού να παρουσιάσω αυτό, δεν έχω τίποτε άλλο στη ζωή μου· «Κύριέ μου, εγώ τους κόπους μου τους έδωσα να φτιάξω ένα έργο στο Ναό Σου· δεν έχω τίποτε άλλο».

Τόσο πολύ με συγκλόνισε το παράδειγμα αυτής της γυναίκας, που είπα: Εν ημέρα Κρίσεως πόσους θα κρίνει η γριούλα αυτή από εμάς τους κληρικούς, που πολλές φορές βάζουμε φαρδύ – πλατύ το όνομά μας και γράφουμε «το τέμπλο ή ο Ναός εγένετο επί τάδε, επί τάδε, επί τάδε» και από κάτω αρχίζουν οι λίστες των δωρητών. Αυτή η απλή γυναίκα, χωρίς να έχει προχωρήσει πολύ πνευματικά, έκανε μια τέτοια σκέψη, την οποία ούτε εμείς οι τάχα προηγμένοι πνευματικώς δεν κάνουμε. Κολακευόμεθα να γίνεται γνωστό, ότι δώσαμε αυτό ή εκείνο ή το άλλο. Επαναλαμβάνω, μερικές τέτοιες ψυχούλες, καθαρές ψυχές, «ων ουκ ην άξιος ο κόσμος», την ημέρα της Κρίσεως θα μας κρίνουν!

Πηγή: Τρελογιάννης

Σωφρονισμός – Αντεκδίκηση: 1 – 0

Η Νορβηγία έχει να παρουσιάσει ένα πρότυπο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης τα αποτελέσματα του οποίου ενισχύουν τη θέση όσων υποστηρίζουν το σωφρονισμό έναντι της ανταποδοτικής λογικής του οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Το νορβηγικό σύστημα επιδεικνύει ότι η ανθρώπινη αντιμετώπιση των εγκλείστων τελικά παράγει καλύτερους πολίτες.

Σύμφωνα με το άρθρο  Sentenced to Serving a Good Life (Καταδικασμένοι στην Έκτιση Καλής Ζωής) του William Lee Adams, στο περιοδικό Time (12/7/2010), υπάρχουν σωφρονιστικά ιδρύματα στη Νορβηγία όπου οι φυλακισμένοι ζουν σε χρωματιστά ξύλινα σαλέ, διακοσμημένα με ακριβά έργα μοντέρνας τέχνης, χωρίς κάγκελα στα παράθυρα και χωρίς καμία περίφραξη. Οι κατάδικοι εκεί, απολαμβάνουν την ωραία θέα, κάνουν ιππασία και ψήνουν μπάρμπεκιου, ενώ έχουν πρόσβαση σε σινεμά, σολάριουμ και χειμερινό σκι. Παράλληλα, άλλοι καλλιεργούν βιολογικά προϊόντα ή συντηρούν μικρές κτηνοτροφικές μονάδες, και άλλοι εργάζονται ή εκπαιδεύονται στην παραπλήσια πόλη. Μαγειρεύουν οι ίδιοι και χρησιμοποιούν ελεύθερα μαχαίρια, τσεκούρια και ηλεκτρικά πριόνια!

Σε μία τέτοια φυλακή στο νησί Bastoy, υπάρχουν 5 μόνο βραδυνοί φύλακες για 125 κρατουμένους. Ακόμη και οι φυλακές ύψιστης ασφαλείας, προσπαθούν να λειτουργούν με αντίστοιχο σωφρονιστικό πνεύμα που έχει ως σκοπό να φτιάξει καλύτερους ανθρώπους αντί απλώς να τιμωρεί. Τα στατιστικά αποτελέσματα που έχει να επιδείξει η Νορβηγία είναι σαφώς καλύτερα χωρών που εφαρμόζουν ανταποδοτικά δίκαια, όπως είναι οι ΗΠΑ και η Κίνα. Για παράδειγμα το ποσοστό υποτροπής στη Νορβηγία είναι μόλις 20% ενώ σε χώρες όπως οι Η.Π.Α. ή το Ηνωμένο Βασίλειο αγγίζει το 60%.

Βεβαίως για να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύστημα, προϋπόθεση είναι να έχει αποκτήσει ολόκληρη η κοινωνία μία αντίστοιχη παιδεία, αλλά και να έχει σχηματιστεί μία σχέση αμφίδρομης εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολιτών. Πως αλλιώς θα ήταν δυνατό να ισχύει, στις φυλακές Bastoy ο κανόνας (ο οποίος μάλιστα τηρείται!) ότι σε περίπτωση απόδρασης, οι φυλακισμένοι υποχρεούνται να καλέσουν τις αρχές ώστε να ενημερώσουν ότι είναι καλά στην υγεία τους;

Δυστυχώς στη χώρα του φιλότιμου, ένα τέτοιο εγχείρημα μοιάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Περισσότερα: mymodernmet,   time.com,   time.com/prisons(φωτό)

Από το Λατομείο στον Παρθενώνα

Διαβάσαμε πρόσφατα ένα πολύ ωραίο βιβλίο για την κατασκευή του Παρθενώνα. Μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου είναι τα σκίτσα του συγγραφέα Μανόλη Κορρέ.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το περιοδικό Focus, “ο αρχιτέκτονας Μανόλης Κορρές στο βιβλίο του Από το Λατομείο στον Παρθενώνα (εκδόσεις Μέλισσα) ισχυρίζεται ότι σήμερα, με την υπάρχουσα τεχνολογία, θα ήταν αδύνατο να χτιστεί ο Παρθενώνας στα οχτώ μόνο χρόνια που τον έχτισαν οι αρχαίοι…

“Ένα από τα μυστικά της κατασκευής ήταν η μεταλλουργία των λιθοξοϊκών εργαλείων και η απίστευτη επιδεξιότητα των αρχαίων λιθοξόων. Από την ποιότητα των ιχνών που άφησαν στα μάρμαρα, φαίνεται ότι τα εργαλεία τους ήταν πολύ ανώτερα από τα σημερινά. Είναι προφανές ότι εκείνη την εποχή είχαν καταλήξει σε κάποιες αξεπέραστες μεταλλουργικές συνταγές, μετά από πολύ αυστηρή πειραματική έρευνα.” Πηγή

Σύγχρονοι Ρουμάνοι Ερημίτες

Ο βίος του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ σε κινούμενα σχέδια

Με ελληνικούς υπότιτλους:

Πηγή: vatopaidi

Αφιερωμένο στον Γκρίσα Πέρελμαν

Ο λόγος για το Ρώσο μαθηματικό Γριγκόρι (Γκρίσα) Πέρελμαν (Grigory (Grisha) Perelman), από την Αγία Πετρούπολη, στον οποίο, όπως μόλις ανακοίνωσε επισήμως το Ινστιτούτο Μαθηματικών Clay, απονέμεται βραβείο ύψους ενός εκατομμυρίου δολαρίων για την επίλυση ενός από τα δυσκολότερα προβλήματα στην ιστορία των μαθηματικών, της λεγόμενης «εικασίας του Πουανκαρέ», που εδώ και πάνω από έναν αιώνα έχει ταλανίσει γενιές μαθηματικών.
O Πέρελμαν έκανε το αδιανόητο: δεν πήγε καν να παραλάβει το βραβείο του, ένα βραβείο που συνοδευόταν από ένα ολοστρόγγυλο εκατομμύριο δολάρια! Ο κόσμος όλος σάστισε: τι είδους άνθρωπος ήταν αυτός;
Πρόκειται για την ιστορία μιας μαθηματικής ιδιοφυΐας! Ο Γκριγκόρι (Γκρίσα) Πέρελμαν κατέπληξε την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα με το επίτευγμα της λύσης ενός άλυτου μέχρι πρότινος μαθηματικού προβλήματος, εντελώς αποκομμένος από το περιβάλλον των συναδέλφων του, αλλά και αρνούμενος ό,τι έχει θεοποιήσει ο σημερινός, υπό παρακμή, δυτικός πολιτισμός: το χρήμα. Ο Πέρελμαν αρνήθηκε το χρηματικό βραβείο του ενός εκατομμυρίου δολαρίων που κέρδισε για την επίλυση του μαθηματικού γρίφου, όντας ένας πάμπτωχος άνθρωπος, ο οποίος ζει με την πενιχρή… ρωσική σύνταξη της μητέρας του! Το βιβλίο αυτό προσεγγίζει τη σπάνια προσωπικότητα ενός ανθρώπου ο οποίος διαβιεί πέρα από τα ανθρώπινα, τουλάχιστον όπως αυτά έχουν οριστεί από τις εν διαλύσει κοινωνίες μας. Όλα άρχισαν όταν, τον Μάιο του 2000, το Ινστιτούτο Μαθηματικών Clay της Βοστόνης όρισε τα επτά σημαντικότερα άλυτα προβλήματα των Μαθηματικών και αθλοθέτησε το ποσό του ενός εκατομμυρίου δολαρίων γα το κάθε ένα. Δυο χρόνια αργότερα, στην Αγία Πετρούπολη, την αγαπημένη πόλη του Ντοστογιέφσκι, σαν μια σύγχρονη μυθιστορηματική εκδοχή, ο Γκρίσα Πέρελμαν «ανεβάζει» στο Διαδίκτυο την απόδειξή του για την «Εικασία του Πουανκαρέ». Ένα από τα εφτά άλυτα μαθηματικά προβλήματα είχε λυθεί με αδιανόητες μεθόδους! Τον Αύγουστο του 2006, στη Μαδρίτη, η κοινότητα των μαθηματικών αναμένει με ιδιαίτερη αγωνία τον Γκρίσα, για να παραλάβει το Μετάλλιο Φιλντς, που είναι ισοδύναμο με το Βραβείο Νόμπελ. Ο απίθανος Ρώσος παραμένει κλειστός στο φτωχικό δυάρι του, μαζί με τη μητέρα του, αδιαφορώντας όχι μόνο για την ύψιστη αυτή διάκριση αλλά και για το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό του βραβείου! Τον Οκτώβριο του 2009, στην Αγία Πετρούπολη, ο Γκρίσα απαντά στον πρόεδρο της επιτροπής του Ινστιτούτου Clay που ζήτησε να τον δει: «Η συνάντησή μας δεν έχει κανένα νόημα». Τη σκοτεινή πραγματικότητα αυτού του ρώσου ιδιοφυούς μαθηματικού προσπαθεί να φωτίσει αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον ανάγνωσμα.

Πηγή: Τέχνης Πονήματα

Ημερολόγιο εθελοντικής προσφοράς

Γέφυρα Ελπίδας – Ημέρες Εθελοντισμού

Ρέα Ποταμίτη

Εκδόσεις Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, 2010

Το βιβλίο της κυρίας Ρέας Ποταμίτη είναι ένα ημερολόγιο εθελοντικής προσφοράς, ένα ξεχωριστό βιβλίο. Αγγίζει έναν ευαίσθητο κόσμο, που όμως ζει στις παρυφές της κοινωνίας μας, και με τον οποίο η κυρία Ποταμίτη έρχεται μέσα από την εθελοντική της δράση να χτίσει μια «γέφυρα ελπίδας».

Η συγγραφέας ασχολήθηκε ενεργά με τον εθελοντισμό σε χώρους κοινωνικής εργασίας και ιδιαίτερα στο Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων Κοριτσιών, στο πλαίσιο της Ελληνικής Εταιρείας Αντλεριανής Ψυχολογίας (Ε.Ε.Α.Ψ.). Τις εμπειρίες που έζησε εκεί περιγράφει στο παρόν βιβλίο, στο οποίο οι αφηγήσεις των κοριτσιών-τροφίμων έχουν κυρίαρχο ρόλο. Χωρίς να αποκαλύπτεται η πραγματική τους ταυτότητα, με ονόματα δανεισμένα από την αρχαία ελληνική μυθολογία και δραματουργία, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η ταύτιση μαζί τους, οι νεαρές αυτές κοπέλες με τις μαρτυρίες τους έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο βιβλίο. Πρόκειται για κείμενα γραμμένα με ανθρωπιά, τη μαγική αυτή λέξη που από μόνη της μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή των ανθρώπων, να τους παράσχει ένα αξιόπιστο στήριγμα. Ακόμη, απόψεις έγκριτων επιστημόνων, ειδικών στην ψυχολογία, την εγκληματολογία και την παιδοψυχιατρική, καθώς και άλλων εθελοντών που πλαισίωναν τις ομάδες εργασίας, εμπλουτίζουν την έκδοση.

Πηγή: ΙΜΕ

Ο ράφτης του Σαν Φρανσίσκο

Στις δεκαπέντε κάθε μήνα ο Michael Swaine ράβει δωρεάν για τους περαστικούς.

Στήνει σε μία γωνία του δρόμου στη γειτονιά Tenderloin του San Francisco μία πρόχειρη κατασκευή που έχει φτιάξει και βάζει μπρος τη ραπτομηχανή του.

Το 60% των εργασιών του αφορά στριφώματα ενώ το υπόλοιπο μπαλώματα και επιδιορθώσεις σκισιμάτων. Για μπαλώματα χρησιμοποιεί τα ρετάλια που περισσεύουν από τις τροποποιήσεις που κάνει.

Ως αντίτιμο ο Swaine δέχεται μόνο να ακούει ενδιαφέρουσες ιστορίες από τη ζωή των “πελατών” του.

Πηγές: burninglibrarian, twistedthread

Το Ρωμέικο Οικονομικό Μοντέλο

“Τρείς αδελφοί συμφώνησαν να θερίσουν εξήντα στρέμματα χωράφι. Την πρώτη ημέρα όμως που έπιασαν δουλειά έτυχε ν’ αρρωστήση ο ένας απο τους τρείς και αναγκάστηκε να γυρίση πίσω στην σκήτη.

Οι άλλοι δύο που έμειναν είπαν μεταξύ τους·
– Δεν κάνομε μιά μικρή προσπάθεια να θερίσωμε κι εκείνο που αναλογεί στον αδελφό; Με την ευχή του θα το κατορθώσουμε.

Το είπαν και το έκαναν. Όταν τελείωσε το θέρισμα, εκάλεσαν τον αδελφό να πάρη τον μισθό του.
– Ποιό μισθό; έλεγε εκείνος. Αφού δεν πρόλαβα να θερίσω.
– Με την ευχή σου έγινε όπως πρέπει η δουλειά, του απαντούσαν οι δύο άλλοι. Έλα τώρα να πληρωθής.

Επειδή εκείνος δεν εδέχετο να πάρη μισθό και οι άλλοι επέμεναν να του δώσουν, για να μη φιλονικούν επήγαν σ’ ένα γείτονά τους Γέροντα να τους λύση τη διαφορά.

– Αββά, άρχισε ο πρώτος ο αδελφός που είχε αρρωστήσει, πήγαμε οι τρείς μας να θερίσωμε. Εγώ όμως, προτού πιάσω δρεπάνι στο χέρι, αρρώστησα και έφυγα. Οι αδελφοί εδώ με αναγκάζουν τώρα να πάρω μισθό, που δεν εργάστηκα. Το βρίσκεις δίκαιο αυτό;

– Αββά, επενέβησαν οι άλλοι, οι τρείς μαζί αναλάβαμε εξήντα στρέμματα χωράφι. Αν θερίζαμε όλοι, είναι απίθανο να τελειώναμε στην ωρισμένη προθεσμία, Όμως με την ευχή του αδελφού οι δύο μας το βγάλαμε εις πέρας πολύ πιο γρήγορα. Δεν είναι λοιπόν δίκαιο να πάρη το μισθό του;

Ο Γέροντας εθαύμασε την αγάπη των αδελφών εκείνων. Επήρε ευθύς το ξύλο κι έκρουσε για να μαζευτούν όλοι οι Μοναχοί της σκήτης σε σύναξι.

– Ελάτε, Πατέρες και αδελφοί, να κάνωμε σήμερα μιά δίκη, τους είπε, όταν συγκεντρώθηκαν, και διηγήθηκε την υπόθεσι. Το αποτέλεσμα ήτο να αναγκάσουν τον αδελφό να πάρη το μισθό του. Εκείνος τον επήρε κλαίγοντας κι έλεγε διαρκώς, πως την ημέρα εκείνη οι αδελφοί τον είχαν αδικήσει.”

Απόσπασμα από το Βιβλίο Γεροντικόν – Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Ηγουμένης Ι.Μονής Οσίου Θεοδοσίου (Αδελφότης Λυδία)

Ρήματα διάφορα εν συντόμω

Αββά Δωροθέου

(νεοελληνική απόδοση)

Δεν είναι σπουδαίο κατόρθωμα το να μη κρίνεις ή το να συμπαθείς εκείνον που βρίσκεται σε θλίψη και ζητά τη βοήθειά σου. Σπουδαίο είναι το να μην κρίνεις και να μην αντιπαθείς εκείνον που σου αντιλέγει ωθούμενος από κάποιο δικό του πάθος, να μη συμφωνείς με εκείνον που θα τον κατακρίνει για αυτή του την πράξη, και να χαίρεσαι για εκείνον που προτιμάται σε κάτι αντί για σένα.

“Ουκ έστι μέγα το μη κρίναι ή και συμπαθήσαι τω εν θλίψει όντι και υποπίπτοντί σοι. Μέγα εστι το μη κρίναι ή αντιπαθήσαι τω δια πάθος ίδιον αντιλέγοντί σοι, μηδέ συμπεισθήναι μετά του κρείνοντος αυτόν και το συγχαρήναι τω προτιμωμένω σοι.”

Το κορίτσι στον τοίχο

Πράγματα που οι άλλοι ανακαλύπτουν όταν εμείς έχουμε βαλθεί να ξεχάσουμε

(Δυστυχώς είναι χωρίς ελληνικούς υποτίτλους)

Ο Αγιορείτης Προστάτης της Πολεμικής Αεροπορίας μας…

Ο ερημίτης μοναχός Ιωσήφ (κατά κόσμον Χρήστος Μπαίρακτάρης είναι μόλις 48 ετών. Κατάγεται απο το χωριό Άγιος Βασίλειος της Κορινθίας και θεωρείται απο την οικογένεια της Πολεμικής μας Αεροπορίας ο δικός της άνθρωπος. Τον γνωρίζουν όλοι οι πιλότοι των αεροπλάνων Phantom, Corsair και F-16, οι χειριστές δηλαδή που κάθε μέρα δίνουν τον δικό τους επικίνδυνο αγώνα για την αξιοπρέπεια της Ελλάδας και την ελληνικότητα του Αιγαίου.

“Είναι ένας Άγιος άνθρωπος, μια βιβλική μορφή, που όποιος τον γνωρίσει έχει ανοίξει ένα παράθυρο στον κόσμο της καλοσύνης και της αγάπης” όπως είπε ο πιλότος Γιώργος Βαζούρας που τον επισκέπτεται συχνά.

Ο πατέρας Ιωσήφ, ερημίτης του Αγίου Όρους, παρακολουθεί τις αερομαχίες στο Αιγαίο και ευλογεί τους πιλότους των μαχητικών μας. Από το 1990 περίπου όλοι οι Έλληνες πιλότοι ύστερα απο κάθε εμπλοκή με τους Τούρκους πετάνε πάνω απο το Άγιο Όρος για να πάρουν την ευχή του σεβάσμιου γέροντα.

“Κάθε μέρα, όταν ακούω τον θόρυβο των αεροπλάνων, πετιέμαι απο το κελί μου. Βγαίνω έξω και κυματίζω την Ελληνική σημαία. Δακρύζω απο συγκίνηση, καθώς αυτά τα νέα παιδιά έρχονται πάντα ύστερα απο οποιαδήποτε αποστολή στο Αιγαίο να με χαιρετίσουν και να τους δώσω την ευχή μου”.

Πηγή: agioritis.pblogs.gr (Μεγαλύτερο κείμενο με περισσότερες φωτό και video)